Brandstapelangst & de heksenwond

De Erfenis van Brandstapelangst en Hoe Het Je Tegenhoudt

Ik leefde lang op die automatische piloot, zoals zoveel vrouwen. Ik ging mee in de stroom van wat verwacht werd, hield mijn mond, deed wat anderen deden. Totdat ik op een dag begon te voelen dat er iets knelde. Iets wat ik toen nog niet precies kon benoemen, maar wat voelde als een diepgewortelde angst. Een angst om volledig zichtbaar te worden, om écht in mijn kracht te gaan staan. Het voelde alsof ik een onzichtbare grens niet over durfde te steken. Misschien herken je dat.

Het duurde een tijd voordat ik begreep wat dit gevoel werkelijk was. Brandstapelangst. Een angst die veel vrouwen diep in hun systeem dragen, zelfs zonder dat ze zich daar bewust van zijn. Het is die stille stem in ons die zegt dat het gevaarlijk is om jezelf volledig te laten zien. Dat het niet veilig is om je gaven te delen, je mening te geven of op te komen voor wat je voelt en weet.

Deze angst is niet zomaar iets dat we ons inbeelden. Het is een erfenis die generaties teruggaat. Eeuwen geleden, tijdens de hekservervolgingen, werden vrouwen die anders waren – vrouwen die durfden te voelen, te spreken en hun intuïtie volgden – letterlijk op de brandstapel gezet. Het was niet veilig om krachtig te zijn, om je wijsheid te laten zien. En hoewel we nu in een andere tijd leven, dragen we die angst nog steeds met ons mee. Het zit in ons lichaam, in ons DNA. Generaties van vrouwen voor ons hebben deze angst doorgegeven, vaak zonder het zelf te beseffen.

Het is zo lang veilig geweest om ons klein te houden. Om te doen wat er van ons verwacht werd, om ons aan te passen. Maar wat als dat niet langer werkt? Wat als er een deel in jou is dat zich uit wil spreken, dat haar ruimte wil innemen, maar steeds weer terug de schaduw in wordt getrokken? Misschien voel je dat knagende gevoel van binnen ook. Die onverklaarbare spanning in je keel wanneer je je mening wil geven, de druk op je borst als je je intuïtie wilt volgen maar bang bent wat anderen ervan vinden.

Deze brandstapelangst komt niet alleen naar boven als we individueel groeien. Het speelt ook een rol in onze relaties met andere vrouwen. Vrouwen hebben door de geschiedenis heen geleerd elkaar te verraden uit zelfbehoud. Het idee dat we elkaar niet volledig kunnen vertrouwen zit diep verankerd. Maar nu is het tijd om die erfenis te doorbreken. Nu is het tijd om elkaar weer te zien, te steunen en samen te groeien.

Ik geloof dat wij, als vrouwen van deze tijd, de kans hebben om deze angst te helen. Om niet alleen voor onszelf te kiezen, maar ook voor alle vrouwen die voor ons kwamen. Zij die hun stem niet konden laten horen. Zij die hun magie moesten verbergen om te overleven. Wij mogen nu die weg vrijmaken, voor onszelf en voor de generaties die na ons komen.

Dus als je dit leest en voelt dat er iets in jou knaagt, dat er delen van jou zijn die gezien willen worden maar nog vastzitten in angst – weet dan dat je niet alleen bent. Dit is oud. Het is groter dan jij. Maar het is ook iets wat je nu, hier, kunt doorbreken. Door ruimte te maken voor jezelf. Door jezelf elke dag iets meer te laten zien. Door te durven spreken, zelfs als je stem trilt.

We hoeven niet langer klein te zijn. We mogen ons uitspreken, onze ruimte innemen en onze magie omarmen. Het is tijd om te helen wat onze voorouders niet konden helen, en om volledig thuis te komen in onszelf.